De kale schedel glimt in het zonlicht, de zonnebril ontneemt het zicht op de ogen. Hoge glimmende zwarte laarzen over de broek, een riem vol met ijzerwaren: handboeien, vuurwapen, pepperspray, gsm. Kortom hier staat een kerel. Een beetje lullig oogt dan wel weer het oranje hesje, met daarop in vette zwarte letters sheriff. Jammer dat hij daaraan zijn autoriteit moet ontlenen. En nog lulliger is het dat hij vandaag taxidienst heeft: bij terminal 19 van Port Everglades in Fort Lauderdale moet hij de taxi's naar hun plaats wijzen. Naar de lange rij met wachtende ex-cruisegangers die naar een of andere bestemming willen en daarvoor op voorhand geen vervoer hebben geregeld. Hij let op dat de taxi's netjes in de rij blijven en dat niemand voordringt bij het instappen. En wee de taxichauffeur die achterin de rij al denkt zijn vrachtje op te pikken: die wordt verplicht de koffers weer uit te laden en mag leeg het terrein verlaten, vandaag kan hij het verder schudden op terminal 19. Sheriffs wil is wet. Hem neem je niet in de maling.
Nog een mazzel voor de taxichauffeurs dat in Port Everglades ten minste zes andere schepen liggen die hun passagiers ontschepen en niet de kleinste ook, zoals de Oasis of the Seas, de zus van de Allure of the Seas die we in St. Thomas zagen naast de Eurodam. Nu liggen wij ernaast. Dat is wel even schrikken als je midden in de nacht wakker wordt en je kijkt tegen zo'n 17 etages hoge scheepswand op vanuit je bedje op de zesde verdieping van de Noordam. Dan voel je je ineens nietig. Maar toch zou ik er niet op willen varen. Bij een beetje zeegang blijkt hij al behoorlijk te zwaaien, zo hoorden we van een passagier op St. Thomas. Er waren al mensen afgestapt, die niet tegen de deining konden. Het rustigste punt op een schip is het laagste dek, net achter het midden, dus kun je nagaan hoe het 17 etagen daarboven moet zijn met een beetje wind of golven. Verder kun je aan boord nergens even een rustig plekje vinden, klaagde een ander. Dat is met bijna 9000 mensen aan boord ( ruim 6000 passagiers en 2500 bemanningsleden) niet zo gek. Doe mij dan maar onze kleine Noordam.
De ontscheping is de meest ordentelijke die we tot nu toe hebben meegemaakt. Geen gedrang in de gangen of op de gangway. Iedereen heeft een tijd opgekregen om zich te melden in het theater of in de Queen's Lounge. Van daar gaat het rap naar de uitgang, waar de koffers al wachten in de terminal en dan via de douane, die ook vrij snel werkt, naar de taxirij. En dan is het even slikken vanwege de lengte ervan. Toch zijn we binnen drie kwartier nadat we uit het theater vertrokken in een taxi op weg naar Miami. Naar
ons 'oude vertrouwde' hotel, klem aan het strand van Miami Beach. Helaas moeten we daar nog een paar uur wachten voordat er eindelijk een kamer voor ons beschikbaar is, maar dan krijgen we ook een heel fraai exemplaar op de vijfde etage met uitzicht op het door palmen omgeven zwembad en het daarachterliggende strand. Hier houden we het wel twee dagen uit. Nog even wat warmte en zon tanken, voordat we naar de kou terugkeren.
