dinsdag 22 februari 2011

Inktzwarte duisternis

Caribische nachten zijn zwart, inktzwart. Vanaf ons balkon zien we nog net het schuim op de golven dat ons schip veroorzaakt. Vijftig meter verderop is niets anders te zien dan duisternis, met boven ons een spectaculaire sterrenhemel, dat dan weer wel. Kom daar nog maar eens om is ons helverlichte Nederland.
Vandaag een rustig dagje gehad. Niet in de laatste plaats doordat ik vanochtend voor de tweede en laatste maal voor speldenkussen moest doorgaan. Nu maar hopen dat het ook echt gaat werken, zoals me is beloofd. De schouder blijft nog vervelend doen. Door de acupunctuur en de regen, jaja het kan hier ook regenen, hebben we Martinique alleen vanaf het bovenste dek van de Noordam bekeken. We lagen er maar een half dagje, dus erg veel tijd om aan land te gaan hadden we niet. Maar je kunt ook niet overal zijn. Morgen gaan we naar St. Thomas en daar willen we zeker de wal op, want twee jaar geleden waren we erg verrast door deze Amerikaanse maagd.
In het voorbijgaan hebben we nog wel uitgebreid een blik kunnen werpen op Mount Pelee, de vulkaan op Martinique die in 1908 de stad St. Pierre volledig verzwolg, slechts drie mensen levend achterlatend. Onder hen een man die in de plaatselijke gevangenis een straf van 8 dagen uitzat voor onfatsoenlijk gedrag (wat dat ook mag zijn). De bak bleek de veiligste plek van de stad te zijn. Voor een beter uitzicht op deze vulkaan werd de boeg van het schip opengesteld. Een behoorlijk tochtig plekje, waar de wind letterlijk langs de mast loeide.

Voor de tweede keer een perfecte strop in mijn das gelegd voor een formele avond. Uit eten in de Pinnacle Grill die voor de gelegenheid was omgetoverd tot Le Cirque, een culinaire hotspot uit New York. Om eerlijk te zijn is de hotspot in het Zeeuwsvlaamse Sluis ons liever. Het eten was goed hier, daar niet van, maar weinig finesse en de hoeveelheden (een côte de boeuf van zeker een pond als hoofdgerecht bijvoorbeeld) gaan onze maaginhoud ver te boven. De snelheid waarmee het diner er doorheen wordt gejaagd (vier gangen in minder dan twee uur, zelfs met de koffie na) geeft je niet echt het idee van een ontspannen avondje uit.
En dan, vlak voor het slapengaan verrast in het Crow's Nest zanger gitarist Gary T'to ons op de valreep nog op heel positieve wijze met zijn optreden. The Beatles, Gary Moore en anderen komen op uiterst aangename wijze voorbij. Zijn gitaarspel is jaloersmakend en zijn zang erg plezierig. Als Gary deze week nog eens speelt, zitten wij in zijn publiek.

Gary T'to speelde aan boord en maakte indruk