Van walvissen, champagne en toetjes

Consternatie aan de ontbijttafel. Een man wijst naar buiten, maar niemand ziet wat hij zag: walvissen. Of toch wel. Ineens is de oceaan de speeltuin van twee uitgelaten zoogdieren. Ze verheffen zich uit het water en laten zich er met een grote plons weer in terugvallen. Nog even een flinke klap met de staart op de golven en weg zijn ze weer. Voor even. Dan duiken ze weer op. Ik ben inmiddels naar het achterdek gesneld met mijn fototoestel, maar helaas toch te laat. De walvissen laten zich nog wel zien, maar te onvoorspelbaar en te ver weg voor een fotogenieke plons. Look whales, klinkt het over het dek, maar ja, ook deze mensen zijn te laat. En terugvaren is er niet bij, want kapitein Mateboer had vorige week nog tijdens een interview verteld dat er op de brug extra wordt gelet op de aanwezigheid van walvissen. Indien nodig wordt zelfs de koers verlegd, want een aanvaring moet ten koste van alles worden voorkomen. De walvis is te kwetsbaar. Dus als er een, of meerdere, wordt gespot, dan gaat het schip er met een flinke boog omheen. Spijtig voor de fotografen onder ons.
Gelukkig hebben we nog een tweede hoogtepunt deze dag. We gaan champagne proeven. In het Culinairy Art Centre staan de champagneglazen in slagorde van vier opgesteld. Met wat druiven erbij, een crême brulee en een mooi stuk chocoladecake. Champagne, crement, prosecco en een Amerikaanse variant van het bubbeltjesvocht worden voor ons ingeschonken. Eerst ruiken en proeven, dan wat uitleg, dan de hapjes met de diverse soorten bruiswijn. Het smaakt elke keer weer verrassend anders. En cellar master, de sommelier, Ben Pablo heeft er een heel verhaal bij. Helaas ontgaat het merendeel ervan me, omdat zijn Amerikaans met Philippijns accent niet helemaal goed doorkomt. Zeker niet met al dat glansrijke vocht. Wel staan we versteld van de smaakverschillen, vooral als daarbij de divere hapjes worden genuttigd. Bij het eten hebben we nog een fles prosecco tegoed. Wat kan het leven toch aangenaam zijn.

Dan hebben we het nog niet eens over de derde trap van deze raket gehad: the dessert extravaganza. Toetjesparade. Toetjes in alle vormen en smaken. Rond half elf in de subtropische avond gepresenteerd en genuttigd rond het Lido-zwembad. Ik heb er met het eten rekening mee gehouden.
Nog een dag te gaan, maar het afscheid valt me nu al zwaar. De meesten aan boord gaan mee voor het tweede deel van deze cruise: nog eens tien dagen langs Aruba, Bonaire en Curaçao. Je zou het niet geloven, maar we hebben eigenlijk spijt dat we dat deel ook niet in onze reis hebben opgenomen. 20 dagen cruisen, het moet niet veel gekker worden. Hoe met dat dan met Janneke, Jake en Elwood? Misschien een volgende keer dan maar. Nog even naar Half Moon Cay en Miami en dan naar het koude Rotterdam. De overgang zal groot zijn.