De grens heeft wel rare consequenties. Als je in het Franse deel woont, mag je onbeperkt naar de casino's in het Nederlandse deel. Woon je in het Nederlandse deel, dan mag je maar vijf keer per maand je goklust botvieren. Je kunt hier ook maar beter twee gsm's hebben: een met een Nederlandse provider en een met een Franse. Want bel je met je Nederlandse gsm naar het Franse deel, dan betaal je het duurste internationale tarief, ook al bel je je buurman.
Van alles hebben ze hier twee: twee ziekenhuizen, twee vliegvelden (een internationaal in het Nederlandse deel en een voor eilandhoppen in het Franse deel), twee politiekorpsen, twee besturen, twee nationaliteiten, twee hoofdsteden: Philipsburg en Marigot. En dat op een eiland dat je, als het vlak was en je zou flink doortrappen, binnen een paar uur kunt rondfietsen.
Ik voel me daar niet toe geroepen, want het is nogal heuvelachtig hier, om het maar een eufemistisch uit te drukken. Het verkeer is ook niet echt aanlokkelijk. Veel auto's en bussen op smalle weggetjes die daar eigenlijk niet op zijn berekend. Vooral niet op een zaterdag, zoals vandaag. Want op zaterdag en woensdag komen de schepen met vers voedsel aan. Sint Maarten moet alle verse waren invoeren, want er groeit niets. Die paar koeien die we onderweg zagen, omringd door witte reigers, waren best doorvoed maar zullen de honger van de eilandbewoners echt niet kunnen stillen.
Sint Maarten is wat ruimer van opzet dan Saint Martin. Philipsburg is veruit de grootste stad, met de hoogste gebouwen en grootste hotels.Op de Amerikaanse leest geschoeid, zodat je ook hier de fast food ketens vindt, die je in het Franse deel niet tegenkomt. Misschien zou er toch een België tussen moeten liggen, om de overgang een beetje minder hard te maken.
De zee is een stuk kalmer geworden, de lucht een stuk blauwer. De kille tocht is weg, de warme deken is ervoor in de plaats gekomen. Het wordt nu dus echt oppassen geblazen, maar met de juiste smeersels moeten we bruin thuis kunnen komen in plaats van rood. Voor morgen, de dag van St. Lucia, wordt een temperatuur verwacht van 29 graden. Halloooo. Maar deels bewolkt ook. Niet echt een temperatuur om de jas aan te doen.
Het enige waarvoor we moeten oppassen is de koude tocht van de airco, want die blaast continu en overal. Een al langer slepende blessure aan mijn linkerschouder speelt daardoor op. En behoorlijk ook, of beter: onbehoorlijk. Met al die zon hier is het dé gelegenheid om over mijn eigen schaduw heen te stappen. Vooral ook omdat de pijn somtijds niet te harden is. Bijvoorbeeld als ik hoest, of me gewoon beweeg. Zo kon het gebeuren dat ik vanmiddag ineens met allerlei naalden in mijn schouder op de behandeltafel van de acupuncturiste lag. Normaal ben ik niet zo voor het alternatieve, al noemen ze dat in China anders. Een rare gewaarwording als die stroomstootjes door je schouder gaan. Eigenlijk ook wel een beetje eng in het begin, maar al snel dommelde ik wat weg. Ik geloof wel dat het resultaat heeft, want de schouder doet nu minder zeer dan de laatste dagen. De komende dagen moet blijken of het beklijft. Het zal me benieuwen. Ik houd jullie op de hoogte.