Voor de bemanningen van de tenders begint de vermoeidheid ook zijn tol te heffen, want als we bij Half Moon Cay aanleggen, moet Antoinette duiken anders heeft ze het gangboord van een afgemeerd schip in haar nek. De bocht was iets te kort genomen en een aanvaring was het letterlijke gevolg. Het is voor de stuurman van onze tender niet te hopen dat de opgelopen schade op zijn gage wordt gekort, want dan werkt ie een poosje voor niets. En als we teruggaan vaart een tender op volle kracht weg, maar wordt na twee meter hardhandig teruggeroepen door een niet losgegooide tros. En óns wacht nota bene tender 13 voor de terugreis naar de Noordam. Aan het eind van dit vaartochtje is er hilariteit, want we duiken als een achtbaan in de golven en rijzen er weer uit op. Dan komt er ineens een plons water naar binnen via een openstaand luik, van de stuurman. Hij is de enige die een enigszins nat pak overhoudt aan dit overtochtje.
Half Moon Cay is het perfecte besluit van onze rondreis. Luieren in een 'clamshell' die ons tegen de fanatiek schijnende zon moet beschermen. Een drankje in het nieuwe piratenschip op het strand en een hapje van de barbecue. Maar dat laatste laten we aan ons voorbij gaan, want dan moeten we aansluiten in een heel lange rij. De Noordam is niet het enige schip dat haar bevolking op Half Moon Cay heeft gedumpt, het grotere zusje Eurodam, waarmee wij twee jaar geleden ook hier waren, heeft hetzelfde gedaan. Er liggen nu zo'n 5000 al dan niet fraaie (meer niet dan wel overigens, maar dat kan ook niet anders gezien de hoge gemiddelde leeftijd) lijven in de zon te bakken op het op andere dagen volledig ontvolkte eiland. Genieten doe ik weer van zanger/gitarist Gary T'to die een onwaarschijnlijk fraai Little Wing uit zijn speakertje laat schallen. Alleen dat is al een tripje van het schip naar het eiland waard.
Dan komt onvermijdelijk het moment dat we aanstalten moeten maken onze koffers weer vol te proppen, wat laatste enquêtes in te vullen en het laatste avondmaal tot ons te nemen, alvorens de zon geluidloos sissend in de zee zinkt en de nacht met een onhoorbare klap valt. Het zit erop. We hebben 2895 zeemijlen de de rug. Een zeemijl is 1,85 kilometer, dus reken maar uit hoeveel kilometers we hebben gevaren, want daartoe ben ik nu even niet in staat. Ik hoop ook dat onze kilo's in het begin van de trip de zeekilo's (vermenigvuldig dat ook maar met 1,85) aan het eind niet overstijgen, want alle goede voornemens zijn als sneeuw voor de tropische zon gesmolten hier. Dus na twee dagen kwam de klad in het sporten en van lijnen was al in het geheel geen sprake. Die harde realiteit staat ons vanaf volgende week weer te wachten. Maar ach, misschien móéten we wel lijnen om onze rekening weer vanuit het diep donkerrood in het Caribische blauw te krijgen. Zo heb elk nadeel zijn voordeel (niet te geloven dat ík dit citaat optik).